Pokój UFo

Wstała i westchnęła:

- Do diabła z moim wyglądem.

Podeszła do niego i złapała go za rękę, jednocześnie zmuszając by na nią spojrzał. Mówiła spokojnym głosem:

- Nie idź tam. Nie ma sensu robić zamieszania, przeprosiły mnie. Ufo nie chcę, żebyś tam szedł. Jasne.? Nie ma co robić wojny. Naprawdę.

Potrząsnęła głową i spojrzała na okno:

- Zresztą to już bez znaczenia.. Chciałam Ci to powiedzieć.. Ale to chyba nie był dobry pomysł. Po prostu to zostaw.

Spojrzał na dziewczynę, w tym samym momencie na jego twarzy pojawił się ironiczny uśmiech.
- A kto mówił ze chce robić awanturę....skoro nic ci nie zrobiły. Mówiłem tylko ze przy najbliższej okazji odbiorę im twoja własność. To chyba nic strasznego He?- powiedział radosnym tonem, mimo tego ze był ostro wkur… całą tą sytuacja.
Usiadł i po chwili rozłożył się na łóżku.

Misa westchnęła i zaczęła rozwiązywać podarty t-shirt, narzucając na siebie ten, który zdjął Ufo.

- I nie ściemniaj, Ufo, zapomniałeś chyba, że potrafię wyczuć kto kłamie. A poza tym, moja własność najprawdopodobniej leży w leśnej ściółce.

Misa usiadła w centrum koła ułożonego z wazonu.

- Moja matka potrafiła taki wazon złożyć. Miała zdolności telepatyczne. mruknęła smętnie patrząc dookoła. To była chyba jedyna rzecz jaką dziewczyna zapamiętała z dawnego życia. Wtedy kiedy miała rodziców

- Nie ściemniam, mowie zupełnie szczerze, ale skoro tak myślisz.
Chłopak spojrzał na Misę która siedziała w samym środku resztek wazonu. Ufo chciał już palnąć jakąś mowę o tym ze jest jakąś dziwna, jednak uszanował jej zachowanie.
- Może ty tez to potrafisz- mruknął bardzo poważnie.

Misa potrząsnęła głową:

- Nie próbowałam już. Ale bez rezultatu. Jestem dzieckiem bez talentu. No dobra. Jestem empatyczna, dlatego wiem, że jesteś porządnie zdenerwowany.

Po czym zupełnie normalnie wstała i usiadła obok niego na łóżku, wnikliwie mu się przyglądając, jakby był jakimś cudem natury, albo bynajmniej ciekawym okazem.
Oblizała lekko suche wargi nie odwracając głowy a jedynie ja przechylając w lewo..
Uśmiechnęła się lekko, odrywając wreszcie wzrok od twarzy chłopca.

- To podobnie jak ja, do niczego się nie nadaje.
Gdy dziewczyna uważnie mu się przyglądała, trochę się spiął. Nie wiedział o co może chodzić instynktownie złapał się za twarz, myślał ze jest czymś ubrudzony.
- yyyy o co chodzi?

Misa uniosła brew, oczami mówiąc 'no cos Ty'.
Potem uśmiechnęła się szeroko.
- O nic, bardzo lubię Twoja twarz. powiedziała momentalnie różowiejąc. Spuściła głowę i zastanawiała się czy ten coś jej odpowie.

Po słowach dziewczyny momentalnie puścił swoją twarzy. Chłopak usiadł przy Misie, przez dłuższa chwile nic nie mówił.
-ahhh tak fajnie. Ja tez….wiesz… lubię twoja twarz.- powiedział ledwo co wymawiając słowa.
Pacnął się w głowę, rozmowa nie szła mu po myśli.
- Znaczy… wszystko mi się w tobie podoba.
Opadł na łóżko i zakrył twarz poduszka, był bardzo zażenowany.

Misa pokiwała głową całkiem spięta.
Dotknęła jego ramienia i powiedziała praktycznie szeptem:

- No właśnie. Bo.. bo mi też, wiesz Ufo.? To znaczy.. wszystko w Tobie mi się podoba. Ja.. przełknęła ślinę i zamarła.

Jak ma to powiedzieć.?

- I znaczysz do mnie bardzo wiele.

Po chwili uśmiechnęła się. Stosunkowo czule poklepując go po ramieniu.

Mimo slow dziewczyny, nie podniósł poduszki z swojej twarzy. Był cały zarumieniony i nie chciał by Misa to zobaczyła.
- to dobrze ze mamy podobne zdanie- bąknął przez poduszkę.
Cały czas leżał w tej samej pozycji.

Misa zmarszczyła brwi, nachyliła się i przewróciła Ufo w stronę powietrza.

- Wiesz, że to nie jest dobry moment, żeby się dusić.

Po czym, spojrzawszy na niego ze śmiechem potrząsnęła gwałtownie głową, aby jej włosy nabrały naturalnego, roztrzepanego wyglądu.
Udała, że nie widzi czerwonych policzków chłopca.

- Wszystko ok.? zapytała niepewnie.

-Tak wszystko ok., po prostu chciało mi się kichać…- odpowiedział piskliwym głosem.
Przez pewien czas próbował unikać kontaktu wzrokowego, jednak nie było to takie łatwe.
- A z tobą wszystko ok.?- palną jak głupi, zupełnie nie wiedział co mówić.
Westchnął i jego wzrok spoczął na suficie.

Misa zakryła usta dłonią, aby nie było widać jej uśmiechu.
Po chwili opanowała się i zapytała go wskazując na drzwi:

- Mam sobie iść czy coś.?

I wstała, bo nie była pewna dlaczego chłopak tak się zachowuje.
Przecież zazwyczaj był.. taki, nie opanowany nie, ale taki..
Hm.. silny. Czy coś w ten deseń a teraz... wydawał się nieco wytrącony z równowagi.

- Nie.. nie wychodź.
Wstał jak poparzony i zaczął nerwowo chodzić po całym pokoju, Nagle poślizgnął się na resztkach wazonu i z hukiem rąbnął o ziemie.
- No ja pier…..
Wstawał trzymając się za głowę. Mocne uderzenie dobrze mu zrobiło, dopiero teraz zauważył ze ta dziewczyna nim zawładnęła. Zaczął zachowywać się jak ciota a to bardzo nie w jego stylu.
- Dobra nie będę owijać w bawełnę i robić z siebie cioty. Powiem prosto kocham cię
Podszedł do dziewczyny i delikatnie złapał ja za rękę.

Zamarła. Wstała trzymając go za rękę.
Brakło jej słów. Po prostu.. *wow.?*

Delikatnie podniosła rękę ku jego głowie i wspięła się na palce, aby dokonując oględzin zapytać, na wpół przymulonym głosem:

- Nic Ci nie jest.? Ten upadek..

Po czym uśmiechnęła się i popatrzyła na niego

- No.. ja ciebie też, po czym roześmiała się szczerze.
*Jak to musi komicznie wyglądać*, pomyślała.

Spuściła głowę, a potem ją podniosła, patrząc nieco z dołu na chłopaka.
Zastanawiała się co on zrobi..

Zresztą to nieważne.
Odwróciła się z uśmiechem i wyszła z pokoju.

Przez dłuższa chwile jego mozg jakby nie pracował, a on sam stal nieruchomo. Możliwe ze było to spowodowane wcześniejszym upadkiem.
- YYY wybacz zamuliłem się.- powiedział już normalnie.
Widząc jak dziewczyna wychodzi z pokoju, podbiegł w jej stronie. Tak jak wcześniej nadepnął na resztki wazonu, co prawie spowodowało upadek. Tym razem jednak zachował czujność i nie stracił równowagi.
- Ej, ej gdzie idziesz……Może wyjdziemy razem by odebrać twój sztylet?- spytał chłopak.

Wzruszyła ramionami w geście 'nie wiem'.

- To chodźmy, ale nie wiem czy go to wypali..

Po czym wyszła z pokoju.