Lasek

- Na przyszłość.. Mnie to obchodzi

mruknęła do siebie i ruszyła pierwsza.
Zerknęła ostatni raz na Ryu i poczłapała do schodów.

Wygrzebał się z pobliskich krzeków poprawiajac rozporek.JEgo twarz była wręcz rozanielona.Wokńcu uwolnił zalegajacy potok ,który dudnił ,a wc byłrozwalony.Poszedłdo dormitorium nie wiedząc o co chodziło uczniowi t demu drugiem.

Zaczęła pałętać się po lesie. Spojrzała w górę i przymrużyła oczy. Siadła pod pierwszym lepszym drzewem i westchnęła ze zrezygnowaniem. - Ale beznadzieja...- sięgnęła po jakiegoś liścia i zaczęła się nim bawić, w końcu ziewnęła i przymknęła oczy.

Szła wolno rozglądając się. Ciągle jej chodziło po głowie, czemu ludzie są tacy nie ... nie ważne. Mówi się trudno.. - Ale w dalszym ciągu nie dawało jej to spokoju. Nie chciało jej się iść dalej, w ogóle nic jej się nie chciało. Zobaczyła że pod drzewem ktoś siedzi. Gdy podeszła bliżej, wiedziała że to Yukari. Najwyraźniej usnęła. Kucnęła bezszelestnie i zastukała w jej ramię, mając nadzieje że się obudzi.

Mruknęła pod nosem i otworzyła jedno oko, a następnie drugie.
-Ohayo...- powiedziała zaspanym głosem i przetarła oczy, które nieco łzawiły od spania. Wyglądała niewinnie z oczami na w pół otwartymi. Uśmiechnęła się do dziewczyny i przeciągnęła się.

-e Ohayo..- odpowiedziała z uśmiechem. Usiadła obok i chwyciła jakiś patyczek - te nocne zajęcia.. zapewne wiesz już o nich? - patrzyła w górę, szukając prześwitu między gałązkami, aby popatrzeć na gwiazdy.

Skinęła tylko głową i spojrzała w górę - Wiem, że są, ale to wszystko...- usiadła po turecku. a łokcie położyła na kolanach, podpierajac się o podbrudek. Drugą ręką zaczeła rysować coś w ziemi.- Nooo...więc chyba wracam do pokoju - gdzie kolwiek byle by sie porządnie wyspać wstała i otrzepała się - A ty zostajesz tutaj czy tez wchodzisz do srodka?- w sumie mozna by spedzic razem czas.

- W sumie też miałam zamiar już wracać - Wstała i otrzepała się z liści. Zaczęły podążać ku Akademii.

Wszedł przez mur od strony lasku. Droga do akademii zajęła więcej czasu niż się Regis spodziewał. Ruszył szybko w stronę dormitoriów klas nocnej.

Znalazł się w lasku. Wcześniejsze zachowanie wymagało od niego wielkiego wysiłku. Nigdy wcześniej nie wyrażał swoich uczuć. Znalazł takie miejsc e w którym nikt go nie znajdzie, po chwili usiadł i patrzył przed siebie.

Wiedziała że gdzieś tu będzie. Powolnym krokiem szła, rozglądając się żeby go nie przeoczyć. Nagle zauważyła jego nogę. W pewnym momencie się zatrzymała. - po co ja tu przyszłam?- Potrzepała głową. Powoli podeszła pod drzewo i usiadła po drugiej stronie. Ufo całe szczęście jej nie zauważył ani nie usłyszał. - przynajmniej tak jej się zdawało.

Było cicho. Tylko co chwile jakieś gałązki szeleściły. W końcu zebrała się w sobie i powiedziała cicho - Widzę, że robisz się miły.. niemniej cieszy mnie to.. - uśmiechnęła się sama do siebie patrząc w dół, i dodała - nie wiedziałam, że taki jesteś.

Nie spodziewał się ze dziewczyna usiadła tuz za nim, po chwili odpowiedział.
- Cieszę się ze choć trochę odkupiłem swoje chamskie zachowanie. Przyznam jednak ze nie było to takie łatwe…- mówił trochę przygaszony, wstydził się tego co zrobił.

Dziewczyna bez namysłu powiedziała - wyrażanie uczuć nigdy nie jest łatwe.. przynajmniej dla mnie. - po czym zamarła i oparła głowę o pień.

Zauważyła siedzących po czym do nich podeszła.

Zlustrowała Kinoshi i opadła obok Ufa.

- Tego. Nie musiałeś przepraszać, wiesz.?

Dotknęła lekko jego dłoni, po czym mocno kichnęła. Pociągnęła nosem i dodała:

- Nie jest Wam zimnoo.?

Lekko odetchnął, po chwili odpowiedział.
- Widzę ze nie tylko ja mam z tym problem, hehehe- odpowiedział radosnym tonem do dziewczyny.

OCC: TO jeszcze przed przyjściem Misy, żeby nie było. Zaraz 2 posta dopisze.

- mi zawsze jest zimno, wiec już tego nawet nie zauważam. - uśmiechnęła się w duchu. - pójdę już. - Wstała, poprawiła spódniczkę i puściła uśmiech do siedzącej pod drzewem dwójki. Odwróciła się na pięcie i poszła w stronę akademii.

Spojrzał na Mise która także odkryła jego kryjówkę
”No proszę, myślałem z nikt mnie tu nie znajdzie”- pomyślał chłopak.
Po chwili odpowiedział dziewczynie.
- Uważam ze było to potrzebne, teraz czuje się lepiej.
Widać jak dziewczyna kichnęła dodał.
- A teraz chodźmy do środka bo jeszcze mi się tu przeziębisz.
Wstał i podął rękę dziewczynie, po chwili ruszyli w stronę budynku.

Kiedy Kinoshi wstała, Misa uniosła lekko brwi, ale natychmiast wróciła do swojej neutralnej miny.

Po słowach Ufo uśmiechnęła się lekko i wstała.
Szli tak trzymając się za ręce.


Misa zastanawiała się jakim cudem to się stało.

- Skoro czujesz sie przez to lepiej, niech będzie. Przyjmuję przeprosiny.

No i wybiegli, a właściwie Nat wybiegł i popędził w stronę. Dopiero wtedy przyhamował i przystanął. Rozejrzał się dookoła jak zawsze z niekrytą ciekawością w złotych oczach .
- Patrz jak mi pasuje! – wykrzyknął szczęśliwy i rozejrzał się o dziwo na drzewach były złote liście i zapewne miały pasować do jego oczu. Uradowany zabrał sporą kupkę ich i po prostu podrzucił co z tego, że połowa wpadła prosto na Am to nie jego wina. Uśmiechnął się i radośnie przebiegł dookoła dziewczyny a potem znowu ją ucapił i popędził głębiej. A dalej to już było raczej mniej przyjemnie i bardziej mrocznie. Więc dzieciak, kiedy usłyszał jakiś szelest to przerażony pisnął jak dziewczynka i rzucił się w jej ramiona obejmując za szyję.

Wciąż była zdezorientowana, lecz ukrywała zdziwienie pod swoim unikalnym uśmiechem i pozwalała na obrzucanie jej liśćmi. Jednak, gdy ten rzucił się na nią kompletnie nie wiedziała co zrobić.
- Coś się stało..? - spytała wybałuszając na niego oczy z kompletnego zdziwienia i wydostała się z uścisku.

- Bo tam jest coś strasznego... nie słyszysz jak sapie? CHCE NAS ZJEŚĆ! – rzekł panicznie i w tym wypadku nie było mowy o odczepianiu go od siebie. On się wręcz przyssał i się trzyma z taką pewną miną świadczącą o tym, ze nie odpuści. Po chwili owe sapiące coś okazało się po prostu jakąś myszką, która przerażona uciekła do norki. Chociaż właśnie, kiedy białowłosy się uspokajał zza krzaków wyszła mroczna postać, odziana całkowicie w czerń. Powiodła po nich znużonym spojrzeniem. A Nat już w ogóle schował się bezpiecznie za kobietą i zaraz będzie krzyczał weź ją, weź ją... A postać stoi i się najzwyczajniej w świecie gapi.
- Zgubiłem klucze... – stwierdził w końcu pan mroczny.

Patrzyła zdziwiona to na Nata to na tajemniczą postać.
- To tylko człowiek.. - mruknęła i stanęła swojego "towarzysza".
Uśmiechnęła się słabo do pana, który wydawał się jej być niegroźny wręcz nie wydawał się być obcy.
- Zgubił je pan w lesie..? - zapytała, a w duchu pomyślała sobie, że może lepiej będzie jak ten nie poprosi jej o pomoc w szukaniu tak małego przedmiotu w otaczającym ją z każdej stron lesie.
Westchnęła cicho i uśmiechnęła się słabo do mrocznej postaci, jakby chciała ją przekupić samym uśmiechem o to by nie spełniło się w tej chwili najgorsze - szukanie kluczy.

- Jakie je? Klucze jest zielona, ma puchate futerko i rogi... ale jest jedna – pan spojrzał na nią takim łagodnym wzrokiem niewinnej sarenki czemu przeczył jego strój. Nat nachylił jej się do ucha i wyszeptał konspiracyjnym szeptem – Nie ufaj mu... kto normalny mówi, że klucze mają futro. Do tego to jest człowiek – zmrużył oczy i dalej się spokojnie chowa za jej plecami. Zaciska usteczka w wąską linie i rozgląda się trwożliwie dookoła. Zagubiony pan znowu się rozejrzał po ziemi i delikatnie drgnął z zimna. A białowłosy niezbyt szanuje i lubi ludzi, tylko, że teraz jest w ciemnym lesie i nie ma za bardzo jak tego okazać.

- A może Klucze to jego kot ? - odszepnęła Natowi.
Udawała, że wszystko jest dobrze, jednak po woli zaczęła się troche bać obcego, któy wciąż czegoś szukał.
- A czm jest "Klucze"? - zapytała udawając tym bardziej spokojną i radosną.
Podrapała się po głowie myśląc nad tym, czym mogło być to coś o czym mówi tajemnicza postać, która nie chce nadal odejść.