Lasek

Kiedy dziewczyna do niego dobiegła to zobaczyła go na kamieniu gadającego z fretką. A właściwie to on stworzonku opisywał cały swój nieszczęsny życiorys. Użalał się nad tym, że umiera tak młodo. Marudził na niesprawiedliwość tego świata i na fakt, że przed śmiercią spowiada się zwierzęciu. Kiedy zobaczył dziewczynę to podbiegł do niej i ją mocno przytulił snifając - Uratujesz mnie! – wykrzyknął, a potem krzywiąc się gwałtownie się odsunął. Znów na chwilę przestał być tym och rozgarniętym, psotnym chłopakiem. Złote oczy już nie błyszczały zawadiacko, a na twarz odbiło się obrzydzenie – Śmierdzisz bydłem... ludźmi – spojrzał na nią w dużej mierze z niezadowoleniem. A potem zaczęli go ratować no to się oczywiście dał uratować, a przynajmniej pociągnąć gdzie mu tam każą – Weźmiesz mnie na barana? – krzyknął na Ryu wracając do odgrywania swojej roli roztrzepanego chłopca a potem pociągnął za sobą dziewczynę bo on nie ma zamiaru się znowu gubić. Irytowała go biegnąca za nimi fretka.

Uśmiechnęła się słabo. Pobiegła nie zwracając uwagi na fretkę. W tej chwili zbytnio przejęła się ludźmi.
- Drobne starcie.. - mrukneła do Nata.
[-> Nocna Hala]

Weszła do lasku. Nigdy wcześniej nie bywała tu...
Pomyślała, że rozejrzy się...
- Halo..! Jest tu ktoś..?

Zaszła od tyłu dziewczynę i dotknęła jej ramienia.
- Najwyraźniej teraz tak. - mruknęła i uśmiechnęła się ponuro.

Szybko odskoczyła od niej....
Trochę się wystraszyła...

Zaśmiała się cicho widząc jej reakcję. Uśmiechnęła się słabo.
- Jesteś ze szkoły? - podrapała się po głowie by upewnić się czy może ukazać swoją prawdziwą naturę czy też nie.

Trochę speszona powiedziała :
- Tak..
- A ty kim jesteś...?

Wszedł do środka późno, bo on biegać nie będzie jeszcze się przewróci i ubrudzi nienagannie białe wdzianko. Więc on sobie szedł po śladach. Co oczywiście poskutkowało kolejnym zgubieniem. Westchnął ciężko... Idź za głosem, idź za głosem. Parsknął w duchu no, ale idzie. A że znowu się zgubił bo nie wie w jakim kierunku powinien się udać to nagle wpadł na dwie panie i cicho parsknął.
- Człowiek... – skrzywił pyszczek a jego przyjazne usposobienie gdzieś uleciało. Pokręcił głową z dezaprobatą i podszedł do dziewczyny. Złapał jej podbródek i uniósł go gwałtownie do góry zaglądając w oczy – Do tego przestraszony... – tym razem usta wyciągnęły się w czymś co kompletnie nie pasuje do dziecięcej twarzy chłopca.

Uśmiechnęła się widząc Nata. Nie będzie tutaj sama, lecz jego zachowanie było trochę zbyt pochopne.
- Dziewczyna ze szkoły.. - mruknęła do niego.
- Jestem również dziewczyną ze szkoły.. Można tak powiedzieć. - odpowiedziała dziewczynie.

Wystraszona....Szybko odepchneła rękę chłopca i szybko odsuneła się z miejsca zdarzenia..
Chwilę później znalazła się na samym początku lasu...
- Kto to był..?!

Nie czekając na dalszą konwersacje z kim kolwiek szybko weszła do budynku.. Stwierdziła, że pujdzie do pokoju a na zajutrz przyjdzie z kimś i obada sprawę kto to był...

- Ups – wzruszył ramionami i spojrzał na swoją dłoń na szczęście ukrytą w białej rękawiczce. Lekko się skrzywił i wzruszył ramionami spoglądając na swoją znajomą – No co? Chyba nie masz zamiaru zaprzyjaźniać się z człowiekiem – pokręcił głową tym razem z dezaprobatą. Na chwilę opuścił głowę, a kiedy znowu ją podniósł złote oczy błyszczały psotnie. Zerknął na Am – Nudzę się... zróbmy coś... ciekawego – a za ciekawego pewnie kryło się też niedozwolonego... bo przecież właśnie takie rzeczy są najbardziej interesujące i najlepiej ze wszystkich smakują. Przekrzywił głowę i przygląda się jej wyczekująco – Mam kilka ciekawych specyfików w pokoju...

Spojrzała na niego zdziwiona.
- Co masz na myśli? - uniosła jedną brew do góry. - Poza tym.. Chciałam tylko wiedzieć czy mogę ją kiedykolwiek zaatakować czy też dostanę kolejnego kopa w plecy od łowcy wampirów... - dodała.

- Dodanie komuś silnego środka usypiającego do napoju i wykorzystaniem jego nieprzytomności w odpowiedni sposób – wzruszył ramionami poprawiając biały płaszcz i uśmiechając się lekko kącikiem ust – Albo pozbawić kogoś stroju... podłożyć szpilkę pod tyłek – wzruszył ramionami, bo przecież opcji jest wiele, a mu się nudzi takie siedzenie w miejscu. Podszedł do niej i pokazał jej wyjście z lasu, jakby pytając czy ta ma zamiar mu towarzyszyć w psotach – Jak widzisz była sama... swoją drogą dałaś się zaatakować człowiekowi? – pokręcił lekko głową i westchnął cicho kierując kroki z powrotem do pokoju i na poszukiwanie jakiejś ofiary. Zerknął na nią przez ramię.

-> Dormitoria klasy nocnej.

Drgnęła słysząc o "daniu się zaatakować człowiekowi". Prychnęła, lecz mimo wszystko wolnym krokiem ruszyła za nim, jakby bała się zostać sama w lesie.

włazi do lasu. jest w bardziej rozluźnionym nastroju niż zwykle. podśpiewuje sobie jakąś piosenkę pod nosem. łazi w sumie nie w jakimś konkretnym celu a w nadziei, że jakikolwiek po drodze znajdzie...

Przed nosem Ryu pojawiła się urocza dama. Chociaż może urocza tylko z pozoru. Spojrzała na niego z nutą irytacji, bo ten stanął jej na drodze i lekko zmarszczyła nos.
- Ostrożniej – stwierdziła spokojnie i głośno westchnęła pokazując, że ten po prostu ma jej albo zejść z drogi albo uczynić cokolwiek innego godnego zainteresowania tej pani. Oparła się o drzewo i zmrużyła fioletowe oczy przyglądając mu się, bo chyba innego wyboru nie miała.
(Nie mogłam się powstrzymać)

nie bardzo wiedział, co ma zrobić. spojrzał się tylko na nią zacieniowanym, zielonym okiem. jego ręka z pomalowanymi paznokciami powędrowała bliżej tylnej części uda, gdzie miał schowany sztylet... jeden z wielu... na razie jednak nie miał zamiaru jej atakować...
-kimże jesteś, pani..?

- A na kogo wyglądam? – zapytała z nutą złośliwości w głosie, a potem wyjęła papierosa i wsunęła sobie do ust. Wyciągnęła w jego stronę paczkę z jednym wysuniętym i odpaliła swojego ćmika. Zaciągnęła się głęboko dymem i wypuściła go najpierw gdzieś w bok. Wróciła do niego tym zagadkowym spojrzeniem, a właściwie do jego dłoni. Pokręciła lekko głową – Powiedźmy, że kimś do Ciebie podobnym – stwierdziła w końcu i podała mu dłoń wierzchem do góry. Co było oczywistą sugestią, że ma pocałować – Sanvi – przedstawiła się tym samym trochę melodyjnym tonem

-Ryuoni
skłonił się lekko. cały czas patrzał kobiecie w oczy. nie był pewny, co zrobić...

Jej pełne wargi wykrzywiły się w coś na kształt uśmiechu, wychyliła się w jego stronę tak że mężczyzna poczuł dym z jej ust w okolicy swojej twarzy – A więc mój drogi Ryuoni... cofnij dłoń... nie byłoby zbyt mądre się tu pozabijać... – pokręciła lekko głową i odsunęła się od swojego drzewa. Kroki skierowała w stronę drogi. Szła pewnie i choćby bez nuty zawahania. Raczej nie miała na sobie szpilek, bo jej krok był niezwykle zwinny – Potowarzysz samotnej kobiecie w drodze do miasta? – zapytała odwracając się przez ramie, a jej oczy delikatnie błysnęły.

-cóż...nie mam powodu, by tego nie zrobić...
wiedział, że dla kobiet trzeba być miłym...
-ale może powiesz i, co robisz w tym miejscu, jeśli chcesz się dostać do miasta..?
spojrzał na nią z ukosa.jak poprosiła cofnął rękę. stał wyprostowany, z głową podniesioną lekko do góry.

-Zapewne do niego zmierzam – pokręciła głową z takim ironicznym rozbawieniem i przystanęła czekając na niego. Kiedy ten łaskawie dołączył kontynuowała spacer szybkim krokiem, co oczywiście nie odbierało jej gracji – A co spodziewałeś się mrocznej kobiety polującej na ofiarę dla jakiegoś bóstwa? – westchnęła cicho dopaliła papierosa a niedopałek zamiast wyrzucić na ziemie ugasiła w srebrnym pudełeczku. Palce przewędrowały po czarnych kosmykach w takim zamyślonym geście – A Ciebie, co skłania do nocnych spacerów?

-pochodzenie...
odpowiedział spokojnie. utrzymywał jej tempo.
-co się tyczy bogów... niewiele obchodzą mnie ich sprawy i sprawy ich... poddanych...
spojrzał na nią kątem oka(szedł po jej prawej stronie)
-lecz, pragnę zauważyć, że nie była to pełna odpowiedź na moje pytanie... żeby dostać się do szkoły trzeba prawdopodobnie pojechać tu Z miasta...
szedł, kulejąc minimalnie na lewą nogę

- Coś w stylu powiedzenia ‘’na bogów w których i tak nie wierze’’? – zapytała z tą samą nutą w głosie i odwróciła w jego stronę twarz. Na chwilę jej dłonie znikły w połach płaszcza a po chwili wysunęła je z powrotem. Broń odbiła światło gwiazd, ot sztylet zdobiony i misternie wykonany. Choć raczej nie była to zabawka, którą się tylko pokazuje. Leniwie przesunęła dłonią po ostrzu – Jesteś zbyt dociekliwy... – odparła zamiast odpowiedzi i przystanęła gwałtownie rozglądając się dookoła niespokojnie.