Lasek

westchnął
-i co... chcesz mnie zabić?
powiedział znudzonym głosem
-nie przeraża mnie twoja "broń"...

- Hym? – uniosła na niego brew wyrwana chyba z jakiegoś zamyślenia. Popchnęła go na najbliższe drzewo niezbyt silnie, za to od razu przy nim stanęła ze sztyletem w dłoni. Ale nie dociskała mu go do szyi tylko do krocza. Jej oczy błyszczały, ale rozbawieniem – Jakbym nacięła skórę... to w tym miejscu czułbyś niewyobrażalny ból... a jakikolwiek najdrobniejszy dotyk by go potęgował... zabijanie czystko i szybko jest takie... monotonne – a potem parsknęła śmiechem, melodyjnym i po prostu wesołym. Broń znów znikła gdzieś w płaszczu a ona się odsunęła podnosząc ręce w pseudo obronnym geście – Jesteś... uroczy – stwierdziła tym samym tonem i spojrzała wymownie na drogę co by kontynuowali spacer.

nie okazał, że to, co zrobiła wywarło na nim wrażenie. z kamienną twarzą ruszył u jej boku.
-ból jest częścią życia. towarzyszy nam, przez cały jego okres. dobrze jest się z nim pogodzić albo... polubić.
spojrzał na nią.
-nie boję się śmierci. jeśli ktokolwiek spróbuje mnie zabić to albo będzie słaby i głupi, albo silniejszy i zrobi to od razu... jak mawiał Varg... śmierć w agonii bólu jest najlepszą śmiercią, jest jej kwintesencją...
lekko nieudolnie przytoczył słowa psychopaty...

- A gdzie dążenie młodych do zmiany świata. Wy niczego nie akceptujecie... wszystko chcecie zmienić. Powoli się wypalacie akceptując wszystko – teraz już patrzyła przed siebie, a jej głos już nie tyle był rozbawiony. Niósł w sobie jakąś nutę niedopowiedzenia, tajemnicy.
- Zawsze uważałam, że zabawniej jest, kiedy pada się na kolana i błaga o litość, niż mimo wszystko próbuje się wyrwać z ramion śmierci. A Ty zaakceptowałeś ból? Polubiłeś go? – wiatr na szczęście wiał im w plecy tak, że jej czarny płaszcz unosił się na nim, a włosy utworzyły wokół twarzy pajęczynę – Przyjąłbyś śmierć w cierpieniu z dumnie uniesioną głową?

-nie będę się buntował, bo na razie nie widzę powodu. w razie czego, zrobię co zechcę...
odgarnął z twarzy i poprawił targane przez wiatr włosy.
-niczego się nie boję. ból to dla mnie przyjemność... to bardzo praktyczne. co do śmierci, nie straszna mi ona. nie myśl jednak Pani, że od tak oddałbym łatwo swoje życie. by mi je odebrać trzeba się wysilić.

- W większości sytuacji nie możesz robić tego na co masz ochotę.. mój drogi – stwierdziła miękko powoli wychodzili z lasu. Drzew było coraz mniej, a do ich oczu dobiegał blask miasta, które nigdy tak do końca nie zasypiało – Tylko osoby bez wyobraźni się nie boją... – stwierdziła z niezłomnym spokojem. Jej włosy na twarzy nie przeszkadzały. Dłonie wsunęła do kieszeni płaszcza – Rzucasz mi wyzwanie? – znów ta sprawnie ukryta nuta rozbawienia. Oczywiście chodziło, o ostatnie zdania jego wypowiedzi a dokładniej o to, że by pozbawić go życia trzeba się postarać.

-> Pod rozbrykaną kurtyzaną

podążył za nią

[również ->]

Weszła do lasku i wolnym krokiem podąrzała ścieżkami. Już trochę poznała las, więc przecież nie może się ponownie zgubić. Zaczęła przemyślać nad sytuacją w jakiejś się znajduje. Jej ojciec zostawił ją w końcu w tej szkole, w której nie można gryźć uczniów z klasy Dziennej, a w dodatku trzeba pić "krew", którą zastępuje tabletka rozpuszczająca się w wodzie. Hah.
"Nic gorszego chyba mnie spotkać nie może.." , pomyślała sobie.
Tak. Nic gorszego nie powinno się stać, choć drobne rozerwanie w trwającej nudzie powinno nastać.
Spojrzała na połamane drzewo, które jak dla niej dodawało estetyczności. O tak. Piękne drzewo. Tylko nie ma przy sobie szkicownika by go narysować, ale to nic. Można przecież zapamiętać to drzewo w swojej wybujałej wyobraźni, która doda poprawek do obecnego obrazu i "ulepszy go" po powrocie z spaceru.

A on pobiegł za nią. Wypadł zza jakiś krzaków bardzo brzydko przeklinając. Spojrzał na strój na szczęście nieskazitelnie biały. Podszedł do tego uroczego drzewka co się na nie tak strasznie Am zapatrywała i na nie po prostu wskoczył, dyndając nogami do góry znowu się jej przyjrzał – Wiesz co? Tu raczej nie ma komu płatać figli – zauważył rozbawiony, ale nie złośliwie. Oparł dłonie o ten konar żeby nie spaść i po chwili wychylił się do tyłu i zaczął sobie tak wisieć głową w dół. Zerknął na nią z tej perspektywy też fajnie.

Weszła na ścieżkę cicho stawiając stopy na chrzęszczącej powierzchni.
Patrzyła na otoczenie ze średnim zainteresowaniem, ale nie przestawała sie poruszać. Bo i po co.?

Skręciła w lewo i przecięła jakąś niewielka polanę. Dalej prowadziła ścieżka, z której dziewczyna zboczyła. Szła tak długo aż zauważyła, że nie jest sama.

Patrzyła na dziewczynę-wampira.. Przypomniała się jej historia z Kin w roli mdlejącej i potem, pamiętała to, co prawda, jak przez mgłę, była przecież nieźle chlapnięta, ale jednak, jak dziewczyna siedziała z nimi w barze.

Obserwowała jak dziewczyna intensywnie pochłania obraz drzewa.
Uniosła brwi, oparła się o najbliższy pień i założywszy ręce na ramiona obserwowała ją.
Potem przybyła ta mała, urocza wampirza istotka i wskoczyła na drzewo.

Misa nieporuszenie sie im przyglądała.

Roześmiała się cicho na widok Nata.
- Oj, póki co, to nie ma komu. - mruknęła nabierając powagi. - Chyba, że ktoś niespodziewanie będzie w lesie i zajdzie nam drogę. Rozejrzała się. Zapamiętała ostatni raz drzewo by móc je potem narysować z drobnymi poprawkami. Wolnym krokiem, uważając na wciąż nie zmienioną jaskrawo zieloną sukienkę na wzór sukienki z psychiatryka, którą już dawno powinna zamienić na biały strój ucznia klasy Nocnej; ruszyła dalej wolnym krokiem przed siebie.
Tym razem rozmyśliła się nad formą dowcipu jaki mogłaby wykonać z Natem.

A chłopak akurat człowieka to wyczuwa z daleka, takie ma instynkty
- Am... chyba nam się trafiło towarzystwo... – stwierdził spokojnie z dziwną nutą w głosie i zwinnie zeskoczył z drzewa. On w takich sytuacjach momentalnie poważniał i nabierał tej pewności siebie, graniczącej z pychą. Spojrzał niechętnie w stronę dziewczyny, a potem na wampirzyce. – Nie uczyła Cię matka żeby nie podsłuchiwać? Upadek kultury – stwierdził miękko, ale oczywiście to wszystko miało co najmniej złośliwe zabarwienie. Leniwie się przeciągnął, on nie nosił mundurka tylko swój bogaty strój. Patrzył chwile na panie, ale raczej z tymi niezbyt przyjemnymi zawadiackimi błyskami.

- Huh? - obejrzała się słysząc Nata.
Spojrzała w górę. Tak. Człowiek na drzewie.
- Coś się stało, młoda panno? - zapytała ni to z nutką usmiechu, ni to z powagą.
Westchnęła. Mozna zrobić dowcip, ale skoro to ktoś z otoczenia łowcy, to czy znowu nie będzie musiała staczać jakiejś głupiej bójki z człowiekiem?

Uniosła nieco brwi i uraczyła ich swoim chłodnym, świdrującym spojrzeniem.
Opuściła lekko ręce na pas, gdzie posiadała ukryty sztylet, nie wyciągając go jednak.
Bo i po co.?

- W tych czasach nawet nie można przejść się po lesie, aby nie zostać obarczonym jakimś występkiem. rzekła pewnym, cichym, jednak czystym i równym głosem. Zwróciła głowę w stronę kobiety i kiwnęła jej lekko głową, w geście zatytułowanym 'my się już znamy..'.

- Skądże.

Uśmiechnęła się sztucznym uśmiechem, który miał wyrażać radość. Była dobra w udawaniu, w utrzymywaniu ludzi w niepewności w pewnych momentach, o tak.
- Przejść sie po lesie? - zapytała. - Wszędzie tu drzewa, ledwo co można ujrzeć co przez nie.. Nie stach Ci iść samej? Wiele tu "potworów".. - mruknęła lekko się podśmiechiwując i ironizując, a jednocześnie przypominając sobie słowa łowcy.
Spojrzała na roztrzaskane drzewo.
- Może i ono było ofiarą kogoś nie ludzkiego... - mruknęła jakby ubolewała nad przyrodą. - Chociaż.. Co może wiedzieć taka osoba jak ja o naturze.. - dodała wspominając słowa ojca o wychowaniu w mieście.

- Och... ludzie są tak uroczo głupi i naiwni. Potrafię jeszcze odróżnić stanie i patrzenie, od przechadzania się... dziewczynko – skrzywił się ewidentnie, bo on zawsze do ludzi odnosił się z pogardą i obrzydzeniem. Broń boże żeby go ktoś taki dotknął. Pewnie uciekłby z dziewiczym piskiem wcześniej daną osobę boleśnie uśmiercając. Podszedł do niej od tyłu i uśmiechnął się tak leniwie.- Potworów, które tylko czekają na takie niewinne istotki – nachylił się do jej ucha i z rozbawionym uśmiechem zrobił – Bu –korzystając z jakiegoś zaskoczenia wysunął swój różdżkowaty sztylet i po prostu wsunął jej w dekolt, pociągnął w dół rozcinając bluzkę, ale na efekt nawet nie spojrzał. Uśmiechnął się tylko pogardliwie.

Szybko wysunęła swój sztylet zatrzymawszy broń małego, zdawałoby się, Aniołka.

- Jak śmiesz. pomrukiem bardziej stwierdziła niżeli zapytała.

Wyraz jej twarzy nie zmienił się, nie okazywała zdziwienia, spodziewała się, że wampiry, no bo cóż innego może jej zagrażać, nie przejdą obok niej obojętnie.
Posłała im tylko kamienne spojrzenie i zacmokała:

- Nieładnie tak zaczepiać innych.

- Nat... - mruknęła cicho i karcąco. - Chcesz żebyśmy wylądowali u dyrektora? - dodała po chwili i odwróciła wzrok.
"Obyśmy tam wogóle nie wylądowali.." , odparła sobie w myślach i westchnęła głeboko.
Zerknęła na dziewczynę.
- Puście swoje sztylety... - odezwała się troche głośniej. - Jak ta... - spróbowała przypomnieć sobie imię dziewczyny. - ...Kinoshi? - przypomniała sobie, a jednoczesnie spróbowała załagodzić sytuację.

On po prostu korzystając z tego, że jest większy od tej pani i silniejszy, bo po pierwsze mężczyzna a po drugie wampir to po prostu lekko skręcił swój nadgarstek tym samym sztylet jak już wspominałam jest dłuższy, ale cieńszy od normalnego z czymś takim, jeśli ktoś nie miał styczności wcześniej nie da się walczyć a obrona jest raczej mało skuteczna. Dlatego w ten sposób po prostu jej broń wytrącił, a ta upadła a podłogę. Kiedy pozbawił ją broni zrobił dokładnie to co wcześniej zamierzał. Czyli przeciął bluzkę, miał na tyle mocne i wysokie buty, że kopniak w piszczel nic mu nie wyrządzi, a na taki w jaja stał po prostu za blisko. A potem zrobił coś bardzo głupiego... odwrócił się do niej tyłem by spojrzeć na Am – Ja tylko to chciałem zrobić... teraz możemy właściwie wracać...

Pokręciła głową i zabrała Natowi sztylet.
- Huh.. - zastanowiła się przez chwile.
Tak. Co zrobić, co zrobić?
- Nat.. Módl się, żeby nie doniosła o tym do dyrektora.. - mruknęła cicho do niego, tak by Misa nie mogła niczego usłyszeć.
Podrapała się po czole i odwróciła się do Misy.
- Przepraszam za nasze zachowanie. - mruknęła do niej tak, jakby to ona była temu wszystkiemu winna, lecz z pewną sztucznością, którą można było wyczuć. - Prosiłabym, żebyś nie donosiła na nas.
Nie skłoniła się tylko cały czas stała jak stała. Spojrzała na sztylet i uśmiechnęła się słabo.

Uśmiechnęła się krótko w ironicznym grymasie twarzy.
Prychnęła nieco pogardliwie, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie.

Koszulka do użytku już się raczej nie będzie nadawać..
Zawiązała ją tak, by odsłaniała brzuch i zasłaniała dekolt, w stylu a la cowgirl.

Żałowała, że nie zdzieliła tego wampira. Jednak po co robić rozgłos.

Stracila sztylet i teraz musi iść do Ufo po tamten, a potem, jeśli tylko on sam wyrazi zgodę przyjść tu po swój.. Jeżeli one go nie zabiorą..

Spacerowała przez lasek w ciszy, skupieniu. Usiadła przy drzewie nadal myśląc. Co jakieś pięć minut rozglądała się, jakby czegoś szukała.

Weszła po cichu do lasu.
Chciała sprawdzić co to było.
Jak ostatni raz tu była.

Podszedł do Am i wyciągnął dłoń po swoją broń z psotnymi błyskami w oczach. Spojrzał za dziewczyną w rozerwanej bluzce i wyszczerzył się radośnie, bo o to, jakiego dzieła dokonał. Bo on jest złe stworzenie, kiedy odzyskał broń albo w ten, albo bardziej brutalny sposób, czyli jej ją zabrał to schował ją za pas i lekko się skłonił jak aktor po zakończonym występie. Rozejrzał dookoła i wrócił do wiszenia na drzewie w taki trochę nietoperzowaty sposób. Zerknął na nią odginając głowę- Ale... co teraz porobimy? Ona nam uciekła... – taki och biedny zbolały ton rozpieszczonego dzieciaka, którym przed chwilą jeszcze nie był.

Rzuciła Natowi sztylet, który wcześniej mu odebrała. Co ciekawego może się jeszcze stać?
Ruszyła powoli w stronę, którą zamierzała wcześniej iśc. Szczerze mówiąc czekała, aż jej towarzysz ruszy za nią, chociażby po to, żeby czasem nie powstało zamieszanie jak z Misą.
Gdy tak szła wolnym krokiem, odczuła, że jakiś człowiek jest w pobliżu. Westchnęła.
"Kolejny..." , pomyślała sobie.
Odwróciła się do Nata.
- Czujesz? - zapytała